Met zijn romantische terrein is paleis Sofiero een populaire bestemming. Het terrein is misschien het best bekend om hun ongeëvenaarde rododendrons, met maar liefst 5.000 struiken die in de lente tot bloei komen. Het sprookje van Sofiero begon in 1864, toen kroonprins Oskar en zijn vrouw Sophia hier hun zomerresidentie lieten bouwen. In 1905 schonk Oskar, inmiddels koning Oskar ll, het paleis aan zijn kleinzoon prins Gustav Adolf en zijn bruid prinses Margareta als huwelijkscadeau. Dit is het moment waarop de tuinen letterlijk tot bloei kwamen. Prinses Margareta was een enthousiaste en creatieve tuinier, en zij was degene die als eerste het terrein aanlegde waar we tot op de dag van vandaag van kunnen genieten. Ze richtte bloembedden en tuinen in, liet bestrating leggen en was niet bang om haar handen vuil te maken. Elke zomer reisde het kroonprinsechtpaar vanuit Stockholm met hun vier jonge prinsen en prinses Ingrid, die uiteindelijk koningin van Denemarken werd. Toen Margareta in 1920 stierf, zette Gustaf Adolf het werk in de tuin voort, met name met de rododendrons. Het paleis was de zomerresidentie van de Zweedse koninklijke familie tot 1973, toen het werd geschonken aan de stad Helsingborg. Dit kleine paleis, dat als een juweel tussen de uitgestrekte grasvelden ligt, is de thuisbasis van een restaurant waar het eten wordt bereid door enkele van de beste chef-koks van Zweden. Er is ook een café met uitzicht op de Øresund Sont en Denemarken.

Loge de Mer, of “zeebadplaats” in het Engels, is één van de mooiste en oudste historische plekken van Perpignan. Het is gemaakt van rivierstenen en vertegenwoordigt de typische architectuur van de regio. Het was vroeger een effectenbeurs en het maritiem consulaat, zoals gesymboliseerd wordt door het ijzeren schip.

Dit uitgestrekte park met dennenbossen en duinen lijkt op iets van een andere planeet. Het is een beschermd gebied en er zijn veel wilde vogels. Er zijn ook mooie strandgebieden voor wie geïnteresseerd is in surfen.

De windmolens verschenen voor het eerst in Paralimni in het begin van de twintigste eeuw en werden door boeren gebruikt om water op te pompen voor de irrigatie van hun velden. Al snel namen ze toe in aantal, en als gevolg daarvan wordt Protaras, het meest productieve gebied, vaak het land van de windmolens genoemd. De windmolens werden later vervangen door mechanische pompen. Tegenwoordig toont het grote aantal windmolens de productiviteit van vroeger en geeft het landschap van het gebied een schilderachtige, nostalgische schoonheid.