Het Zeitz MOCAA, gevestigd in een oude silo aan de Tafelbaai, is het grootste museum voor hedendaagse Afrikaanse kunst ter wereld. Het unieke ontwerp van het gebouw is voldoende om je bezoek hier te betalen, maar ook het interieur verkennen is een echte aanrader. Meer dan 100 galerijen, verdeeld over negen verdiepingen, tonen goed samengestelde hedendaagse kunst uit Afrika en zijn diaspora. Als je zin hebt in een pauze, kijk dan eens op het dak, waar ze een beeldentuin hebben en een restaurant met prachtig uitzicht op de haven.

De Old Biscuit Mill, gelegen in de buurt van Woodstock, is een openluchtmarkt met een focus op hoge kwaliteit, wat zoals hier bewezen niet automatisch lage kwantiteit betekent. Tussen winkels en kraampjes die betaalbare kunst, keramiek en ambachten verkopen, zullen verschillende cafés en eetgelegenheden je goed van dienst zijn, vooral tijdens hun reguliere voedselmarkt die je smaakpapillen op avontuur zal sturen.

Voor golfliefhebbers is Sherry Golf Jerez zeker een bezoek waard. Het werd geopend in juni 2004 en sindsdien zijn er meerdere toernooien en kampioenschappen georganiseerd, met ruime golfvelden en een prachtige omgeving.

De begijnhoven in Vlaanderen en Nederland zijn steevast oases van rust en stilte, waar je nog steeds elk moment een begijntje prevelend voor haar deur verwacht. In Gent werden twee van de drie begijnhoven opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Hoewel het Oud Begijnhof Sint-Elisabeth, in de Begijnhofdries in Gent, niet meer ommuurd is en dus gewoon deel uitmaakt van de stad, blijft de sfeer er uniek. Vandaag staat het Oud Begijnhof Sint-Elisabeth bekend als ‘holy corner’, een oord van verdraagzaamheid, want er zijn niet minder dan drie verschillende kerken gevestigd: een rooms-katholieke, een orthodoxe en een protestantse. Van bleekweide tot boomgaard, een kleurrijke halte Dit open begijnhof groeide in de 13de eeuw uit tot wat je een begijnhofstad kunt noemen, met een kerk, het huis van de ‘grootjuffer’, een infirmerie, een kapel, meer dan honderd begijnenhuizen, een bleekweide (grasvlakte om linnen te bleken) en een boomgaard. Na de Franse Revolutie en de toenemende industrialisering, verhuisden de bewoners in 1873 naar hun nieuwe begijnhof in Sint-Amandsberg.